منشور استقلال اسرائیل :: اندیشکده اریحا

اندیشکده اریحا
۱۸۶۲

در چهاردهم ماه مه 1948 نمایندگان احزاب و گروه های سیاسی و ملی صهیونیست در فلسطین اشغالی، در تالاری در تل آویو گرد آمدند، و در حالی که جنگ ارتش های عربی برای انهدام اسرائیل ادامه داشت و شهر اورشلیم در محاصره نظامی ارتش های عربی و واحدهای چریکی عرب بود، داوید بن گوریون منشور استقلال اسرائیل را قرائت کرد و همه نمایندگانی که در آن گردهمایی حضور داشتند آن را امضا کردند. بر اساس تقویم عبری در اسرائیل، روز ۵ ایار، تعطیل رسمی و از اعیاد ملی در رژیم صهیونیستی است. در مقابل فلسطینی‌ها سالگرد تأسیس اسرائیل را «یوم النکبه» (روز نکبت) می‌نامند.

این منشور بیانگر تلاش صهیونیست ها را برای بازگشت به سرزمین پدری و اعلام برپائی کشوری مستقل در دل سرزمینی دیگر بوده و به نام دولت آینده اسرائیل تعهد می دهد که اعراب مقیم این کشور از آزادی و تساوی حقوق کامل برخوردار خواهند بود و کشورهای عرب همسایه را به صلح و آشتی فرا می خواند و به آنها پیشنهاد می دهد که در کنار اسرائیل برای آبادانی منطقه خاورمیانه با یکدیگر همکاری کنند. بلاشک این مفاد صرفا برای ریختن آب روی آتش جنگ و تثبیت سیاسی رژیم صهیونیستی بوده و محکومیت های مکرر رژیم صهیونیستی از سوی قطعنامه های مکرر سازمان ملل و شورای امنیت موید این ادعای ماست.

منشور استقلال اسرائیل از نظر قضائی و حقوقی، فاقد اعتبار بوده و برای دولت الزام آور نیست. بعبارت دیگر مردم اسرائیل نمی توانند در مراجع قضایی و سیاسی به منشور استناد کنند و اعمال مفاد آن را خواستار شوند. با این وجود این سند، صرفا از جهت اخلاقی و معنوی مهمترین سند تاریخی رژیم صهیونیستی به شمار می رود و دولت ها و پارلمان اسرائیل را نسبت به آنچه در این سند آمده است متعهد می سازد.

متن منشور استقلال اسرائیل

در سرزمین اسرائیل بود که ملت یهود به پا خاست و در همین سرزمین بود که چهره معنوی و ماهیت مذهبی و سیاسی این ملت شکل گرفت و از سیادت و حق حاکمیت ملی برخوردار گردید. درخاک سرزمین اسرائیل بود که یهودیان فرهنگ ملی و جهانشمول خویش را به وجود آوردند و تورات «کتاب کتابهای جاودانه» را برای جهانیان به ارمغان آوردند.

با آن که ملت یهود ازسرزمین خود با زور و اجبار رانده شد و درسرزمینهای بیگانه پراکنده گردید، انسان یهودی وابستگی و تعلق خود را به سرزمین اسراییل به دست فراموشی نسپرد و هیچگاه از نیایش و امید برای بازگشت دگربار به میهن اجدادی و رسیدن دوباره به آزادی سیاسی باز نایستاد.

به دلیل تعلقات تاریخی و سنتی، یهودیان در تمامی نسلهای خود در آرزوی بازگشت به سرزمین اسرائیل و استقرار دوباره در میهن باستانی خود بوده اند: و در نسلهای اخیر بازگشت همگانی یهودیان به سرزمین اسرائیل رخ داده است، که در چارچوب پیشگامان و پیشآهنگان و مبارزان، روح یهودی را به این سرزمین بازگردانده اند؛ زبان عبری احیا شده است، شهرها و روستاهائی را شالوده ریزی کرده و برپا ساخته اند، و کشوری شکل گرفته که براقتصاد و فرهنگ خود حاکم شده است، و درواقع موجودیت اجتماعی، فرهنگی و ملی سرزمین اسراییل را زنده کرده اند. این ملتی است که دراشتیاق صلح به سرمی برد و ازخود دفاع می کند و برکت پیشرفت برای زندگی همه ساکنان این سرزمین را بشارت می دهد و جان خود را درراه استقلال ملی خویش نثار می کند.

درسال 1897 کنگره صیونی با فراخوانی تئودور (بنیامین زئب) هرتسل، که رویای شالوده ریزی کشور یهود را بشارت داده بود، برپا گردید، و حق ملت یهود را برای برپائی کیان ملی درسرزمین پدری خویش اعلام کرد.

این حق دراعلامیه بالفور درتاریخ دوم نوامبر 1917 به رسمیت شناخته شد، و مجمع عمومی ملل متفق آن را تصویب کرد. این مجمع به رابطه تاریخی ملت یهود و سرزمین اسرائیل اعتبار بین المللی بخشید و تائید کرد که ملت یهود ازحق خویش برای بهره مند بودن از استقرار در خانه ملی خود برخوردار است.

فاجعه «شوآه» (هولوکاست)، که طی آن میلیونها نفرازیهودیان اروپا کشته شدند، باردیگربه روشنی و بدون هیچ تردیدی ثابت کرد که راهکار معضل ملت یهود که از نداشتن مام میهن و استقلال برای خود ناشی می شد، برپاسازی دوباره کشور یهودی در سرزمین اسرائیل است. کشور یهود باید به روی همه یهودیان گشوده باشد و به ملت یهود مقام و جایگاه یک ملت متساوی الحقوق با سایرملل را اعطا کند.

پناهندگان بازمانده ازکشتار هولناک نازیها دراروپا و یهودیان در دیگر سرزمینها علیرغم همه سختیها و موانع و مخاطرات، از مهاجرت به سرزمین اسرائیل باز نایستادند و دمی از پیگیری حق خود در برخورداری از زندگی توام با احترام بشری و بهره مندی از آزادی در میهن خود فرو نماندند.

درجنگ جهانی دوم، یهودیان بازگشته به سرزمین اسراییل، تمامی توان خود را دراختیار مبارزه ملتهای صلح خواه علیه نازیها قرار دادند، و در این راه بهترین فرزندان خود را قربانی کردند و به گردونه مبارزه با نازیها دست یاری دادند که ازثمرات این تکاپوی عظیم، همه ملل جامعه متحد جهانی بهره مند شدند.

در 29 ماه نوامبر سال 1947 قطعنامه ای به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد رسید که مقررمی کند کشور یهودی باید در سرزمین اسرائیل برپا شود. در این قطعنامه از ساکنان سرزمین تاریخی اسرائیل خواسته شده که خود اقدامات لازم را برای اجرای مفاد این قطعنامه به عمل آورند. این قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل که در آن حق یهودیان برای برپائی دوباره کشور خود مورد تائید قرار گرفته، ابطال ناپذیر است.

این حق مسلم ملت یهود است که مانند هر ملت دیگری از استقلال ملی برخوردار گردیده و دارای حاکمیت ملی خویش باشد.

بنابراین ما اعضای مجمع ملی به عنوان نمایندگان ساکنان یهودی این سرزمین و جنبش صیونیسم، همزمان با پایان گرفتن قیمومت بریتانیا براین خاک، در اینجا گرد آمده ایم براساس حقوق مسلم و تاریخی خود و براساس قطعنامه سازمان ملل متحد برپائی کشور مستقل یهودی در سرزمین اسرائیل را اعلام می داریم و آن را کشور اسرائیل می نامیم.

ما تعیین می کنیم که ازلحظه پایان گرفتن قیمومت بریتانیا، که امشب خواهد بود، ازبامداد شنبه ششم ماه ایار سال پنج هزار و هفتصد و هشت عبری ( پانزدهم ماه مه سال 1948 میلادی) و تا برپائی بنیادها ونهادهای حکومتی برگزیده مردم که امری واجب برای هر کشور است، و براساس قانون اساسی کشور که تصویب مجلس موسسان تدوین و تصویب خواهد شد، و این امر حداکثر تا اول اکتیر 1947 انجام خواهد گردید، مجمع ملی به مثابه شورای موقت کشوری عمل خواهد کرد، و نهاد اجرائی آن، امور ملت را اداره خواهد کرد، و به مثابه دولت موقت کشوریهودی؛ کشوراسراییل خواهد بود.

درهای کشوراسراییل به روی مهاجرت و بازگشت یهودیان و گردآوری پراکندگان در سراسر جهان گشوده است. دولت اسرائیل برای آبادانی وعمران این سرزمین به سود همه ساکنان آن تلاش خواهد کرد. کشور اسراییل برپایه اصول آزادی، عدالت و صلح که آرمان و خواست همه پیامبران یهود بوده است، برپا می شود. کشوراسرائیل تساوی حقوق اجتماعی و سیاسی کامل را برای همه ساکنان آن، بدون تفاوت میان پیروان مذاهب، نژادها و جنسیتهای مختلف رعایت می کند و آزادی مذهب، وجدان، زبان، آموزش و فرهنگ را محترم می شمارد. اسرائیل پاسدار اماکن مقدس همه ادیان خواهد بود و به اصول منشورجهانی ملل متحد وفادار خواهد ماند و برای اجرای قطعنامه 29 نوامبر 1947 تلاش خواهد کرد و به هدف تامین وحدت اقتصادی سراسر این سرزمین، اقدام خواهد کرد.

ما سازمان ملل متحد را فرا می خوانیم به ملت یهود برای بنیان نهادن کشور خود دست یاری دهد و اسرائیل را بعنوان عضوی متساوی الحقوق با کشورهای دیگر بپذیرد.

ما اعراب ساکن کشوراسرائیل را – حتی در این روزهائی که در معرض هجوم خونین آنان قرار داریم - فرا می خوانیم صلح را رعایت کنند و به شکل گیری کشور جدید دست یاری دهند و ازحق شهروندی کامل بهره مند گردند و در همه نهادها و بنیادهای ملی و حکومتی دارای نمایندگان خویش باشند.

ما دست صلح و حسن همجواری به سوی همه کشورهای همسایه و ملتهای آنها دراز می کنیم و آنان را به همکاری و همیاری با ملت مستقل یهود در سرزمین پدری او فرا می خوانیم. کشور اسرائیل حاضر است سهم خود را در تلاش مشترک برای پیشبرد سراسر کشورهای خاورمیانه ایفا کند.

ما ملت یهود درسرزمینهای پراکندگی را فرامی خوانیم با مهاجرت خویش به کشور نوپای اسرائیل آن را تقویت کنند و برای آبادانی کشور یهودی دست یاری دهند و در پیکاری که به هدف اجرای آرمانهای دیرینه یهودیان به هدف باز رسیدن به نجات قوم اسرائیل جریان دارد سهیم گردند.

با توکل به صخره اسرائیل (پروردگار یکتا)، ما گردآمدگان درنشست مجمع موقت ملی درشهر تل آویو، امروز و دراین شامگاه شنبه پنجم ماه ایار از سال پنج هزارو هفتصد وهشت عبری (چهاردهم ماه مه سال 1948 میلادی) با امضای خود شاهدی براعلامیه استقلال درخاک میهن خود هستیم.

امضای منشوراستقلال اسراییل

شمار امضاکنندگان منشور استقلال اسراییل از میان اعضای مجمع موقت ملی 37 نفر است که 25 نفر از آنان در همان مراسم اعلام استقلال کشور آن را امضا کردند و 12 نفربقیه، که ساکن اورشلیم بودند و به دلیل محاصره اورشلیم نتوانسته بودند خود را به همایش اعلام استقلال اسراییل در شهر تل آویو برسانند، امضای خود را در روزهای بعد پای منشوراستقلال اسراییل افزودند.