آشنایی اجمالی با دین یهود

کلیات آیین یهود

    یهودیت آیینی توحیدی، دارای کتابی آسمانی و موضوع بعثت پیامبرانی آسمانی بود. آیین یهودیت در میان ادیان دنیا، شبیه ترین دین به اسلام است. در آیین یهودیت نماز، روزه، حجاب، زکات و بسیاری از اعمال عبادی دیگر که در اسلام وارد شده نیز آمده است. علاوه بر این، یهودیت و اسلام در بسیاری از مسائل فقهی و حقوقی نیز اشتراک دارند. ازجمله در باب مجازات های زنا، قتل، سرقت، ربا و ... شباهت های زیادی بین این دو دین دیده می شود. ناگفته نماند وجود این شباهت های زیاد، ابدا دلیل بر کم بودن تفاوت های این دو دین نیست. آیین یهودیت یک دین مبتنی بر نژاد بوده و فقط یک یهودی زاده، یهودی تلقی می شود. حال آنکه اسلام، توجهی به نژاد و نسب افراد نداشته و هرکسی با هر رنگ و نژاد و زبانی می تواند مسلمان شود.

    یهودیان معتقدند خدا یکی است، مثل و مانندی ندارد، جسم ندارد، فرزند کسی نیست و خود نیز فرزندی ندارد،  قابل تصور نبوده و اوست که همه جهان را خلق کرده است. آن ها معتقدند موسی پیامبر خداست و هر کسی – چه قبل از موسی و چه بعد از وفات موسی- که موسی به نبوت او در تورات گواهی داده، پیامبر خداست و اطاعت او بر همه یهودیان واجب است. آن ها به معاد و قیامت اعتقاد دارند. یهود معتقد است که قوم برگزیده ی خداوند است و خدا آن ها را بر سایر اقوام برتری داده و روزی منجی آخرالزمان آن ها را به فرمانروایی جهان می رساند و وعده هایی را که خداوند به بنی اسرائیل داده، محقق می سازد. یکی از این وعده ها، تصاحب نیل تا فرات، توسط یهودیان است. برخی وجود ستاره شش پر داود بین دو نوار آبی، در پرچم اسرائیل را نماد همین باور یهودیان می دانند.

    کتاب مقدس یهودیان، عهد عتیق است که خود از 39 سفر(کتاب) تشکیل شده و به 5 سفر اول آن، «تورات» اطلاق می شود. یهودیان معتقدند که تورات کتابی مصون از تحریف و تغییر بوده و بدست خود موسی نوشته شده است. مهم ترین کتاب دینی یهود پس از عهد عتیق، «تلمود» است که فی الواقع تفسیری بر تورات است و نگاشته ی بزرگان و علمای یهود است.

دو فرد یهودی در حال قرائت تورات در کنیسه...

تاریخچه مختصر یهود از حضرت ابراهیم تا تشکیل کشور اسرائیل

    یهودیت آیینی توحیدی با کتابی آسمانی است که پیامبرانی آسمانی دارد. این آیین در میان ادیان دنیا شبیه‌ترین دین به اسلام است و تاریخی ریشه‌دار دارد و فرازونشیب بسیاری از سر گذرانده است. شاید بتوان سرمنشأ این دین را به ابراهیم نسبت داد. پس از رهایی ایشان از ظلم‌های نمرود، یهودیان به دوران شکوه و عزت در مصر رسیدند و زیر سایۀ عزت حضرت یوسف احترام یافتند. پس از یوسف فراعنه‌ای آمدند که نسبت به قوم یهود، سخت‌گیر و شدیدالعمل بودند. پس از رنج‌های فراوانی که اینان بر قوم یهود تحمیل کردند، خداوند با ارسال منجی و یاوری به نام موسی، بر یهودیان منت نهاد و بنی‌اسرائیل را مشروط به شروطی الهی، از حکومت ظلم فرعون، پس از 400 سال بردگی رهایی داد. بنی‌اسرائیل هنگام عمل به این شروط، عهدشکنی کردند و در امتحان الهی مردود شدند. منجی خداوند، حضرت موسی که بارها از قومش خلف‌وعده‌های متعدد دیده بود و با وجود معجزات بسیاری که برای آنان آورد، با عهدشکنی‌شان مواجه شد، سرانجام نفرینشان کرد و از ایشان روی برگرداند، و پس از مدتی فوت کرد. پس از او بنی‌اسرائیل 40 سال در بیابان سرگردان و بلاتکلیف بودند.

    درهای رحمت الهی بار دیگر گشوده شد و خدا این قوم را به رهبری جناب یوشع‌بن‌نون بر دشمنان فائق آورد. با تشکیل حکومت یهودی در ارض موعود، باز قوم یهود، فساد و ربا و ارتداد پیشه کردند و به جنگ با پیامبران خود برآمدند و با شیاطین بیعت نمودند. آنها نبوت پیامبرانی مثل سلیمان را تکذیب و انکار کردند و کلام خدا را به سخره گرفتند و با تفسیر آن به نفع خود، رسماً به جنگ با خدا قد علم کردند.

    پس از اندکی، بخت‌النصر به این سرزمین حمله کرد و معبد بزرگ سلیمان را تخریب نمود و یهودیان را به بند و بردگی کشید. یهودیان مدت مدیدی را در خفّت و خواری به سر بردند. بر اساس عهد عتیق،[1] پس از مدتی کوروش هخامنشی یهودیان را نجات داد و اجازۀ تشکیل حاکمیت دینی یهودی را صادر نمود و یهودیان مجدداً بر سر کار آمدند. اوج قدرت علمای یهود در همین مدت بود. آنها با تشکیل حکومت، شوراهای حکومتی نظیر سنهدرین[2] و مراکز دینی و تعلیم و پرورش آموزگاران تورات، دستگاه حکومتی بزرگی ایجاد کردند. اما طولی نکشید که امپراتوری روم به رهبری تیتوس[3] در سال 70 میلادی نسخۀ این حکومت دینی را پیچید و به حاکمیت یهودیان پایان داد.

    پس از این، یهودیان با پنهان کردن هویت و مذهب خود و فرار به سرزمین‌های دورتر نظیر بین‌النهرین و ایران، دوران جدیدی آغاز کردند و در خفا می‌زیستند. آنان وارد مسندهای مهم حکومتی می‌شدند و در پی یاری رساندن به قوم یهود بودند.

    یهودیان پس از دومین تخریب معبد سلیمان، تا قرن اخیر در کشورهای مختلف پراکنده بودند. در عصر حاکمیت کلیسا در اروپا به‌ویژه در مرکز مسیحیت یعنی ایتالیا مسیحیان بر یهودیان بسیار سخت می‌گرفتند و آنان را دائماً اذیت و آزار و تمسخر و تحقیر می‌کردند. در این برهه، یهودیان حق بیرون آمدن از خانه بعد از غروب آفتاب را نداشتند و هنگام خروج قبل از غروب نیز در بعضی شهرها باید کلاه‌های قرمز بر سر می‌گذاشتند تا از سایر مردم شناخته شوند و کسی با آنها معامله نکند. این تنفر دلایل زیادی داشت، ازجمله اینکه در تلمود، کتاب تفسیری یهودیان، مطالب توهین‌آمیز بسیاری به عیسی مسیح و اتهام زنا به مریم مقدس وارد شده بود.[4] همین امر باعث شد مسیحیان مراسم‌های «تلمودسوزی» برگزار کنند و به حقوق و عقاید یهودیان توهین و بی‌احترامی نمایند.[5] دلیل دیگرِ این تنفر را باید در فسادکاری یهودیان جست؛ زیرا آنان به هر منطقه‌ای که پا می‌گذاشتند، اقدام به تأسیس فاحشه‌خانه، مشروب‌فروشی و مراکز قمار و ربا می‌نمودند.

    یهودستیزی تا جنگ جهانی دوم نیز ادامه داشت. هیتلر و جامعۀ نژادپرست آلمان نازی به‌شدت از یهودیان تنفر داشتند و بر آنها سخت می‌گرفتند و در اردوگاه‌های کارِ اجباری به بیگاری گرفته می‌شدند. یهودیان در اثنای این اعمال شاقه، به بیماری‌هایی نظیر تیفوس مبتلا می‌شدند و با سرایت آن به اسیران یهودی، باعث مرگ‌ومیرهای دسته‌جمعی می‌گشتند. نازی‌ها برای از بین بردن ویروس ناقل بیماری، جنازه‌های مردگان مبتلا به این‌گونه بیماری‌ها را می‌سوزاندند. پس از شکست هیتلر، یهودیان از همین جنازه‌های سوخته و اردوگاه‌های کار اجباری، داستانی ساختند به نام «هولوکاست» که ادعا می‌شد آلمانی‌ها در طول جنگ جهانی، 6 میلیون یهودی را در کوره‌های آدم‌سوزی و حمام‌های گاز کشته بودند.[6] آنها با انتشار تصاویری از اردوگاه‌های کار، احساسات جمعی جهانی را برانگیختند و با علم کردن این شایعه و ایجاد رعب و وحشت در دل یهودیان اروپا، آنان را تشویق کردند تا به فلسطین مهاجرت کنند و بدین‌ترتیب، از دل سرزمین فلسطین، کشور جعلی اسرائیل سر برآورد.