تلمود سوزی در قرون وسطی

مقدمه

در قرون وسطی، تلمود به طور مخفی و آشکار، مورد حمله شدید قرار گرفت. زیرا این کتاب مهمترین منبع تعالیم یهود بود که باعث مقاومت این قوم در برابر سلطه و نفوذ آیین مسیحیت می شد. امپراطور «هوئوریوس» در یکی از قوانین صادره چنین گفت: «حاخام ها ویرانگر هستند.» از آنجا که عهد عتیق نزد مسیحیان حرمت داشت، تمام خشم ایشان متوجه تلمود شده و آن را منشا شر موجود در یهود به حساب آوردند. پادشاهان و پاپ ها، از سده 13، حملات شدیدی را علیه تلمود انجام داده و در فرانسه عهد لوئی از سال 1226 تا 1270، دستوراتی در مورد نابود ساختن تلمود صادر شد.

به آتش کشیدن ارابه های حامل کتب یهودی

در انگلستان نیز دستور مشابهی صادر شده و پادشاه در سال 1290 پس از درک حیله گری و دشمنی یهود در مورد ملت مسیحی انگلستان، دستور اخراجشان را از کشور صادر نمود. در دائره المعارف عمومی یهود آمده است که در سال 1242، تنها در یک روز، 24 ارابه حامل کتب عبری، در شهر پاریس سوزانده شده و «مئیر» از اهالی ایالت «روتنبرگ» شاهد این فاجعه بوده و مرثیه منظومی را در این مورد سرود که تا به امروز نیز در بسیاری از کنیسه های یهود خوانده می شود.

مناظره بارسلون در قرن 13

مهمترین عامل حملات به تلمود، مناظرات ایشان با مسیحیان بود. بر حاخام ها واجب بود که از تعالیم تلمود دفاع کرده و آن را توجیه کنند. آنچه مسیحیان را وادار به انجام چنین مناظره هایی می نمود، مسیحی شدن گاه به گاه یک یهودی، و اعتراف او در مورد تعالیم مخرب تلمود و ضدیت آن با مسیحیت و غیر یهود بود. برجسته ترین یهودیان مرتدی که در رسواسازی تلمود و افشای ضدیت آن شرکت داشتند، «نیکلاس دونین» و «پابلو کریستیانی» می باشند. در سال 1263 میلادی مناظره بزرگی بین پابلو کریستیانی و حاخام موسی بن نحمان در بارسلون صورت گرفت. هر چند دائره المعارف یهود، به ذکر این مناظره بزرگ پرداخته، ولی از نتایج آن به ما چیزی نمی گوید، زیرا نویسنده دوست ندارد آنچه را که خود نمی پسندد آشکار نماید. ولی ما با توجه به مطلب مربوطه در دائره المعارف می توانیم استنباط کنیم که «پاپ کلمان نهم» در اثر این مناظره، در سال 1264 فرمانی مبنی بر مصادره و آتش زدن تلمود صادر نموده، بنظر می رسد که پابلو کریستیانی توانسته باشد حاخام یهودی را از پاسخ دادن به اتهامات عاجز نموده و محکوم نماید.

«دائره المعارف یهود» می افزاید که یکی از مناظرات مزبور به دستور «پاپ بِنِدیکت» انجام شده و به مدت یک سال و 9 ماه در طرطوس ادامه یافت. نتیجه می گیریم که مسیحیان بیشترین فرصت را به یهود برای دفاع از عقایدشان دادند وگرنه در صورتی که کنیسه کاری به عقاید مسیحیت نداشته و طبق ادعای یهود، از قبل مورد بیزاری خود یهود می بود، چنین فرصت طولانی برای مناظره نامفهوم است. موضوع این مناظرات، بطور کلی، بحث در حقیقت مسیح و عبارات موجود در تلمود درباره مسیحیان بوده و شامل عباراتی از قبیل «مینیم» یا همان بیگانگان (گوییم) یا بت پرستان می باشد.

مهمترین مناظرات مسیحیان و یهودیان

مهمترین مناظرات یهود و مسیحیان به قرار زیر است:

1. مناظره پاریس در سال 1240 میلادی، با حضور ملکه بلانش، و چهار حاخام که فیلسوف یهودی، موسی ابن یعقوب سرپرستی آن ها را به عهده داشت. سرپرستی هیئت مسیحی را «نیکلاس دونین» یهودی که پس از آگاهی از تعالیم مخرب تلمود به مسیحیت گرویده بود، بر عهده داشت.
2. مناظره بارسلون که در سال 1263 میلادی، با حضور «شاه آراگون»، «نحمان» و اطرافیان یهودی او، و در جناح مسیحی، با حضور «پابلو کریستیانی» انجام شد.
3. مناظره آویلا در سال 1375 میلادی
4. مناظره طُرطوس که بیش از 18 ماه و در سال های 1413-1414 میلادی ادامه یافت. پاپ بندیکت و هیرونیموس دی سانتافه در جناح مسیحی، و فیلسوف یوسف آلبو در جناح یهودی قرار داشتند.

در این مناظره «سانتافه» اظهار داشت که آنچه در تلمود درباره بت پرستان و ملحدین آمده، علیه مسیحیان است. کاملا روشن است که ادامه بحث ها در این مدت طولانی، تنها گویای سعه صدر کارگزاران دولت مسیحی است. کارگزارانی که تنها در پی کشف حقایق مربوط به عقاید یهود بوده اند. پس از آنکه پابلو کریستیانی به کشف حقایق مربوط به تعالیم مخرب تلمود و ضدیت آن با غیر یهودی نائل آمد، مجلس دومینیکِنها اولین نهادی بود که در سال 1264، نظارت بر تلمود را اعمال داشت.

سکانس ابتدایی سینمایی «تاجر ونیزی» ساخته سال 2004

این فیلم وضعیت یهودیان را در قرن شانزدهم به تصویر می کشد.

نوسانات کلیسا در برابر تلمود در قرن 16

در اوایل قرن 16 پاپ برای یهود تسهیلاتی قائل شده و ایشان در سال 1520 میلادی متن کامل تلمود بابلی را در ونیز، توسط دانیال بومبرگ، به چاپ رساندند، پس از 3 سال و برای نخستین بار، تلمود فلسطینی (اورشلیمی) را نیز به چاپ رساندند. 30 سال پس از چاپ تلمود، واتیکان از رای خود عدول کرده و دستور سوزاندن تمام نسخه های تلمود را صادر کرد، دلیل این امر آشکار شدن عقاید یهود توسط تلمود بوده و از سوی دیگر، آزادی کسب شده توسط یهود، از جمله کسب اجازه چاپ تلمود از واتیکان، به فعالیت شدید ایشان انجامیده بود. در 9 سپتامبر سال 1553 میلادی، در پی صدور فرمان مخصوص واتیکان، تمام نسخه های بدست آمده در رم سوزانده شد. عملیات مشابه سوزاندن تلمود در دیگر شهرهای ایتالیا از جمله شهر کریمونا در سال 1559 میلادی روی داد.

در سال 1554، نظارت بر چاپ تلمود و دیگر کتاب های عبری یهود اعمال گشت. 5 سال بعد فرمانی از سوی پاپ صادر گردید که طی آن گفته می شد، تلمود باید در لیست اول «کتاب هایی که تطهیر آن ها واجب می باشد» قرار گیرد. در سال 1565 میلادی پاپ پایوس چهارم، فرمان زیر را صادر کرد: «تلمود تحریم شده، حتی نام آن نباید ذکر گردد.»

واقعه ی «کریمونا» و آغاز دوره فعالیت زیرزمینی یهود

در سده شانزده، یوهان فیفر کورن (که شخصی یهودی بود و پس از درک فضاحت هم مسلکان خویش، مسیحی شده بود) از حقایق مهمی در مورد اعتقادات یهود پرده برداشت. در سال 1569 میلادی، مردم کتابخانه یهودی در کریمونا را که حاوی 12000 نسخه تلمود و دیگر کتاب های عبری بود، به آتش کشیدند. این جریانات یهود را بر آن داشت تا در اندیشه استراتژی و برنامه جدیدی باشند که دائره المعارف یهود آن را اصلاح می نامد. ولی «اصلاح» در نهایت به پیدایش نهضت ویرانگر «صهیونیسم»  منجر شد.

سانسور «تلمود» با رویکرد مسیحی گرایی

در اواخر قرون وسطی، تلمود دیگر سوزانده نشد و رهبران سیاسی و بزرگان کنیسه تنها به نظارت در انتشار آن اکتفا نمودند و اجازه داده شد تا نسخه های محدودی از تلمود پس از حذف فصل هایی از آن انتشار یابد. اولین نسخه اصلاح شده ی تلمود طی سال های 1578-1581 میلادی در شهر بازل انتشار یافت. در این نسخه رساله «عابوده زاره» به طور کامل و دیگر مطالبی که ضد مسیحی تشخیص داده شده بودند حذف گردیده، و مطالب فراوان دیگری نیز اصلاح شده است. طبق سخن «دائره المعارف یهود» اکثر نسخه های جدید تلمود بر اساس نسخه «تطهیر شده» مزبور بود و حاوی تعالیم دوزخی نسخه ی ونیز که واتیکان دستور آتش زدن آن را صادر نمود، نمی باشد.

هم اکنون تلمود، به سه زبان عبری، انگلیسی و عربی ترجمه شده و در مجلدات مختلف موجود است.

آخرین حملات کلیسا به تلمود

آخرین حمله شدید به تلمود، در سال 1757 میلادی در لهستان صورت پذیرفت. در آن هنگام، پس از انعقاد مناظره ای به منظور بحث در محتوای تلمود، که طی آن اتهامات وارده به آن ثابت گردید، اسقف دیمبوسکی دستور مصادره کلیه نسخه های تلمود و آتش زدن آن ها را صادر کرد. در سال 1840، شورای محلی لهستان «تلمود» را به دلیل آنکه «منشا تحقیر آیین مسیحیت توسط یهود می باشد» مورد حمله قرار داد، یک قرن پیش از این ماجرا اسقف بولندا دستور اخذ غرامت از پیروان تلمود و سوزاندن کلیه نسخه های تلمود را صادر کرده بود.

در سال 1830، ناخدا فرهویل پس از آنکه ضمن جهانگردی خود با برخی از یهودیان ملاقات نمود ایشان را ضد مسیحی خوانده و به ویژه عقاید و تلمودشان را مورد حمله قرارداد. در همان سال، کتاب پر محتوایی تحت عنوان «The ore du Judaisme» که شامل ترجمه ای از تلمود نیز بود، توسط «آدینه شیارینی» در پاریس انتشار یافت. این امر، به سبب محتوای ویرانگر بارز تلمود، موج جدیدی از انزجار را علیه این کتاب و پیروان آن بر انگیخت. بهمین جهت، مسیحیان درخواست ترجمه ی تلمود را نموده، و برخی از آنان به دادگاه ها روی آوردند. معروفترین این حوادث در «وین» رخ داد.

نسخه های به جا مانده از تلمود

بدلیل اهمیتی که تلمود در همه جا از آن برخوردار گردید، نسخه های نایاب گشته و تنها چند نسخه خطی قدیمی از آن باقی ماند، از جمله نسخه مونیخ از تلمود بابلی که در سال 1369 میلادی نوشته شده است. نسخه دیگری نیز در فلورانس وجود دارد که تاریخ آن به سال 1175 میلادی باز می گردد. نسخه ی خطی قدیمی از تلمود اورشلیمی نیز در لندن موجود است. نسخه های خطی ناقص دیگری نیز در برخی موزه های کشورهای مختلف وجود دارد. پیشنهاد می شود جهت ادامه مطالعات خود در خصوص این اثر، اقدام به دانلود تلمود نمایید.