و موسی از عربات موآب به کوه نبو بر قلة فسجه که در مقابل اریحاست برآمد و یَهُوَه تمامی زمین را از جلعاد تا دان به او نشان داد. و تمامی نفتالی و زمین افرایم و منسی و تمامی زمین یهودا را تا دریای مغربی.

و این است برکتی که موسی مرد خدا قبل از وفاتش به بنی‌اسرائیل برکت داده. گفت: «یَهُوَه از سینا آمد و از سعیر بر ایشان طلوع نمود و از جبل فاران درخشان گردید و با کرورهای مقدسین آمد و از دست راست او برای ایشان شریعت آتشین پدید آمد.

ای آسمان گوش بگیر تا بگویم. و زمین سخنان دهانم را بشنود. تعلیم من مثل باران خواهد بارید و کلام من مثل شبنم خواهد ریخت مثل قطره‌های باران بر سبزة تازه و مثل بارش ها بر گیاهان.

و موسی رفته این سخنان را به تمامی اسرائیل بیان کرد و به ایشان گفت: «من امروز صد و بیست‌ ساله هستم و دیگر طاقت خروج و دخول ندارم و یَهُوَه به من گفته است که از این اردن عبور نخواهی کرد.

و چون جمیع این چیزها یعنی برکت و لعنتی که پیش روی تو گذاشتم بر تو عارض شود و آن ها را در میان جمیع امت هایی که یَهُوَه خدایت تو را به آنجا خواهد راند بیاد آوری...

این است کلمات عهدی که یَهُوَه در زمین موآب به موسی امر فرمود که با بنی‌اسرائیل ببندد سوای آن عهد که با ایشان در حوریب بسته بود. و موسی تمامی اسرائیل را خطاب کرده به ایشان گفت: «هر آنچه یَهُوَه در زمین مصر با فرعون و جمیع بندگانش و تمامی زمینش عمل نمود شما دیده‌اید.

«و اگر آواز یَهُوَه خدای خود را به دقت بشنوی تا هوشیار شده‌ تمامی اوامر او را که من امروز به تو امر می فرمایم بجا آوری آنگاه یَهُوَه خدایت تو را بر جمیع امت های جهان بلند خواهد گردانید. و تمامی این برکتها به تو خواهد رسید و تو را خواهد دریافت اگر آواز یَهُوَه خدای خود را بشنوی.

و موسی و مشایخ اسرائیل قوم را امر فرموده گفتند: «تمامی اوامری را که من امروز به شما امر می فرمایم نگاه دارید. و در روزی که از اردن به زمینی که یَهُوَه‌ خدایت به تو می دهد عبور کنید برای خود سنگ های بزرگ برپا کرده‌آن ها را با گچ بمال.

و چون به زمینی که یَهُوَه خدایت تو را نصیب می دهد داخل شدی و در آن تصرف نموده ساکن گردیدی آنگاه نوبر تمامی حاصل زمین را که از زمینی که یَهُوَه خدایت به تو می دهد جمع کرده باشی بگیر و آن را در سبد گذاشته به مکانی که یَهُوَه خدایت برگزیند تا نام خود را در آن ساکن گرداند برو.

اگر در میان مردم مرافعه‌ای باشد و به محاکمه آیند و در میان ایشان داوری نمایند آنگاه عادل را عادل شمارند و شریر را ملزم سازند. و اگر شریر مستوجب تازیانه باشد آنگاه داور او را بخواباند و حکم دهد تا او را موافق شرارتش به حضور خود به شماره بزنند.