باب 13 سفر خروج (تورات)

1)       و یَهُوَه موسی را خطاب کرده گفت:

2)       “هر نخستزاده ای را که رحم را بگشاید در میان بنی اسرائیل خواه از انسان خواه از بهایم تقدیس نما او از آن من است.”

3)    و موسی به قوم گفت: “این روز را که از مصر از خانة غلامی بیرون آمدید یاد دارید زیرا یَهُوَه شما را به قوت دست از آنجا بیرون آورد پس نان خمیر خورده نشود.

4)       این روز در ماه اَبیب بیرون آمدید.

5)    و هنگامی که یَهُوَه تو را به زمین کنعانیان و حتیان و اموریان و حویان و یبوسیان داخل کند که با پدران تو قسم خورد که آنرا به تو بدهد زمینی که به شیر و شهد جاری است آنگاه این عبادت را در این ماه بجا بیاور.

6)       هفت روز نان فطیر بخور و در روز هفتمین عید یَهُوَه است.

7)       هفت روز نان فطیر خورده شود و هیچ چیز خمیر شده نزد تو دیده نشود و خمیر مایه نزد تو در تمامی حدودت پیدا نشود.

8)       و در آنروز پسر خود را خبر داده بگو: این است به سبب آنچه یَهُوَه به من کرد وقتی که از مصر بیرون آمدم.

9)       و این برای تو علامتی بر دستت خواهد بود و تذکره ای در میان دو چشمت تا شریعت یَهُوَه در دهانت باشد. زیرا یَهُوَه تو را به دست قوی از مصر بیرون آورد.

10)    و این فریضه را در موسمش سال به سال نگاه دار.

11)    “و هنگامی که یَهُوَه تو را به زمین کنعانیان در آورد چنانکه برای تو و پدرانت قسم خورد و آنرا به تو بخشد

12)    آنگاه هر چه رحم را گشاید آنرا برای خدا جدا بساز و هر نخستزاده ای از بچه های بهایم که از آن توست نرینه ها از آن یَهُوَه باشد.

13)  و هر نخستزادة الاغ را به بره ای فدیه بده و اگر فدیه ندهی گردنش را بشکن و هر نخستزادة انسان را از پسرانت فدیه بده و اگر فدیه ندهی گردنش را بشکن و هر نخستزادة انسان را از پسرانت فدیه بده.

14)    و در زمان آینده چون پسرت از تو سؤال کرده گوید که این چیست او را بگو یَهُوَه ما را به قوت دست از مصر از خانة غلامی بیرون آورد.

15)  و چون فرعون از رها کردن ما دل خود را سخت ساخت واقع شد که یَهُوَه جمیع نخستزادگان مصر را از نخستزادة انسان تا نخستزادة بهایم کشت. بنابراین من همة نرینه ها را که رحم را گشایند برای یَهُوَه ذبح میکنم لیکن هر نخستزاده ای از پسران خود را فدیه میدهم.

16)    و این علامتی بر دستت و عصابه ای در میان چشمان تو خواهد بود زیرا یَهُوَه ما را بقوت دست از مصر بیرون آورد.”

17)  و واقع شد که چون فرعون قوم را رها کرده بود خدا ایشان را از راه زمین فلسطینیان رهبری نکرد هر چند آن نزدیکتر بود. زیرا خدا گفت: “مبادا که چون قوم جنگ بینند پشیمان شوند و به مصر برگردند.”

18)    اما خدا قوم را از راه صحرای دریای قلزم دور گردانید. پس بنی اسرائیل مسلح شده از زمین مصر برآمدند.

19)  و موسی استخوانهای یوسف را با خود برداشت زیرا که او بنی اسرائیل را قسم سخت داده گفته بود “هر آینه خدا از شما تفقد خواهد نمود و استخوانهای مرا از اینجا با خود خواهید برد.”

20)    و از سکٌّوت کوچ کرده در ایتام به کنار صحرا اردو زندند.

21)    و یَهُوَه در روز پیش روی قوم در ستون ابر میرفت تا راه را به ایشان دلالت کند و شبانگاه در ستون آتش تا ایشان را روشنایی بخشد و روز و شب راه روند.

22)    و ستون ابر را در روز و ستون آتش را در شب از پیش روی قوم برنداشت.