باب 21 سفر اعداد (تورات)

1) و چون کنعانی که ملک عراد و در جنوب ساکن بود‌ شنید که اسرائیل از راه اَتاریم میآید با اسرائیل جنگ کرد و بعضی از ایشان را به اسیری برد.

2) و اسرائیل برای یَهُوَه نذر کرده‌گفت: “اگر این قوم را به دست من تسلیم نمایی شهرهای ایشان را بالکّل هلاک خواهم ساخت.”

3) پس یَهُوَه دعای اسرائیل را مستجاب فرموده کنعانیان را تسلیم کرد و ایشان و شهرهای ایشان را بالکّل هلاک ساختند. و آن مکان حرمه نامیده شد.

4) و از کوه هور به راه بحر قٌلزم کوچ کردند تا زمین ادوم را دور زنند. و دل قوم به سبب راه تنگ شد.

5) و قوم بر خدا و موسی شکایت آورده گفتند: “که ما را از مصر چرا برآوردید تا در بیابان بمیریم؟ زیرا که نان نیست و آب هم نیست! و دل ما از این خوراکِ سخیف کراهت دارد!”

6) پس یَهُوَه مارهای آتشی در میان قوم فرستاده قوم را گزیدند و گروهی کثیر از اسرائیل مردند.

7) و قوم نزد موسی آمده گفتند: “گناه کرده‌ایم زیرا که بریَهُوَه و بر تو شکایت آورده‌ایم پس نزد یَهُوَه دعا کن تا مارها را از ما دور کند.” و موسی بجهت قوم استغاثه نمود.

8) و یَهُوَه به موسی گفت: “مار آتشینی بساز و آنرا بر نیزه‌ای بردار و هر گزیده شده‌ای که بر آن نظر کند خواهد زیست.”

9) پس موسی مار برنجینی ساخته بر سر نیزه‌ای بلند کرد و چنین شد که اگر مار کسی را گزیده بود به مجرد نگاه کردن بر آن مار برنجین زنده میشد.

10) و بنی‌اسرائیل کوچ کرده‌ در اوبوت اردو زدند.

11) و از اوبوت کوچ کرده در عیی‌ّ عباریم در بیابانی که در مقابل موآب به طرف طلوع آفتاب است اردو زدند.

12) و از آنجا کوچ کرده به وادی زار‌َد اردو زدند.

13) و از آنجا کوچ کرده به آن طرف اَرًنون که در بیابان خارج از حدود اموریان میباشد اردو زدند زیرا که اَرًنون حد موآب و اموریان است.

14) از این جهت در کتاب جنگهای یَهُوَه گفته میشود: “واهیب در سوفه و وادیهای ارنون

15) و رودخانه وادیهایی که بسوی مسکن عار متوجه است و بر حدود موآب تکیه میزند.”

16) و از آنجا به بئر کوچ کردند. این آن چاهی است که یَهُوَه درباره‌اش به موسی گفت: “قوم را جمع کن تا به ایشان آب دهم.”

17) آنگاه اسرائیل این سرود را سراییدند: “ای چاه بجوش آی! شما برایش سرود بخوانید

18) “چاهی که آقاان حفره زدند و نجبای قوم آنرا کندند. به صولجان حاکم به عصاهای خود آنرا کندند.” و ایشان از بیابان تا متّانه کوچ کردند.

19) و از متّانه به نَحلیئیل و از نَحلیئیل به باموت.

20) و از باموت به دره‌ای که در صحرای موآب نزد قلة فِسجه که به سوی بیابان متوجه است.

21) و اسرائیل رسولان نزد سیحون ملک اموریان فرستاده گفت:

22) “مرا اجازت بده تا از زمین تو بگذرم. به سوی مزرعه یا تاکستان انحراف نخواهیم ورزید و از آب چاه نخواهیم نوشید و به شاهراه خواهیم رفت تا از سر حد تو بگذریم.”

23) اما سیحون اسرائیل را از حدود خود راه نداد. و سیحون تمامی قوم خود را جمع نموده به مقابله اسرائیل به بیابان بیرون آمد. و چون به یاهص رسید با اسرائیل جنگ کرد.

24) و اسرائیل او را به دم شمشیر زده زمینش را از اَرًنون تا یبوق و تا حد بنی‌عمون به تصرف آورد زیرا که حد بنی‌عمون مستحکم بود.

25) و اسرائیل تمامی آن شهرها را گرفت و اسرائیل در تمامی شهرهای اموریان در حشبون و در تمامی دهاتش ساکن شد.

26) زیرا که حشبون شهر سیحون ملک اموریان بود و او با ملک سابق موآب جنگ کرده‌تمامی زمینش را تا ارنون از دستش گرفته بود.

27) بنابراین مثَل آورندگان میگویند: “به حشبون بیایید تا شهر سیحون بنا کرده و استوار شود.

28) زیرا آتشی از حشبون برآمد و شعله‌ای از قریه سیحون. و عارِ موآب را سوزانید و صاحبان بلندیهای ارنون را.

29) وای بر تو ای موآب! ای قوم کموش‌ هلاک شدید! پسران خود را مثل گریزندگان تسلیم نمود و دختران خود را به سیحون ملک اموریان به اسیری داد.

30) به ایشان تیر انداختیم. حشبون تا به دیبون هلاک شد. و آنرا تا نوفَح که نزد مید‌َباست ویران ساختیم.”

31) و اسرائیل در زمین اموریان اقامت کردند.

32) و موسی برای جاسوسی یعزیر فرستاد و دهات آنرا گرفته اموریان را که در آنجا بودند بیرون کردند.

33) پس برگشته از راه باشان برآمدند. و عوج ملک باشان با تمامی قوم خود به مقابله ایشان از برای جنگ به اَدر‌َعی بیرون آمد.

34) و یَهُوَه به موسی گفت: “از او مترس زیرا که او را تمامی قومش و زمینش به دست تو تسلیم نموده‌ام و به نحوی که سیحون ملک اموریان که در حشبون ساکن بود عمل نمودی با او نیز عمل خواهی نمود.”

35) پس او را با پسرانش و تمامی قومش زدند به حدی که کسی از برایش باقی نماند و زمینش را به تصرف آوردند.