باب 13 سفر لاویان (تورات)

1) و یَهُوَه موسی و هارون را خطاب کرده گفت:

2) “چون شخصی را در پوست بدنش آماس یا قوبا یا لکه‌ای براق بشود و آن در پوست بدنش مانند بلای برص باشد پس او را نزد هارون کاهن یا نزد یکی از پسرانش که کهنه باشند بیاورند.

3) و کاهن آن بلا را که در پوست بدنش باشد ملاحظه نماید. اگر مو در بلا سفید گردیده است و نمایشِ بلا از پوست بدنش گودتر باشد بلای برص است پس کاهن او را ببیند و حکم به نجاست او بدهد.

4) و اگر آن لکة براق در پوست بدنش سفید باشد و از پوست گودتر ننماید و موی آن سفید نگردیده آنگاه کاهن آن مبتلا را هفت روز نگاه دارد.

5) و روز هفتم کاهن او را ملاحظه نماید و اگر آن بلا در نظرش ایستاده باشد و بلا در پوست پهن نشده پس کاهن او را هفت روز دیگر نگاه دارد.

6) و در روز هفتم کاهن او را باز ملاحظه کند و اگر بلا کم رنگ شده و در پوست پهن نگشته است کاهن حکم به طهارتش بدهد. آن قوبا است. رخت خود را بشوید و طاهر باشد.

7) و اگر قوبا در پوست پهن شود بعد از آنکه خود را به کاهن برای تطهیر نمود پس بار دیگر خود را به کاهن بنماید.

8) و کاهن ملاحظه نماید و هرگاه قوبا در پوست پهن شده باشد حکم به نجاست او بدهد. این برص است.

9) “و چون بلای برص در کسی باشد او را نزد کاهن بیاورند.

10) و کاهن ملاحظه نماید اگر آماس سفید در پوست باشد و موی را سفید کرده و گوشت خام زنده در آماس باشد

11)  این در پوست بدنش برص مزمن است. کاهن به نجاستش حکم دهد و او را نگاه ندارد زیرا که نجس است.

12)  و اگر برص در پوست بسیار پهن شده باشد و برص تمامی پوست آن مبتلا را از سر تا پا هر جایی که کاهن بنگرد پوشانید باشد

13)  پس کاهن ملاحظه نماید اگر برص تمام بدن را فرو گرفته است به تطهیر آن مبتلا حکم دهد. چونکه همة بدنش سفید شده است طاهر است.

14)  لیکن هر وقتی که گوشت زنده در او ظاهر شود نجس خواهد بود.

15)  و کاهن گوشت زنده را ببیند و حکم به نجاست او بدهد. این گوشت زنده نجس است زیرا که برص است.

16)  و اگر گوشت زنده به سفیدی برگردد نزد کاهن بیاید.

17)  و کاهن او را ملاحظه کند و اگر آن بلا به سفیدی مبدل شده است پس کاهن به طهارت آن مبتلا حکم دهد زیرا طاهر است.

18)  “و گوشتی که در پوست آن دمل باشد و شفا یابد

19)  و در جای دمل آماس سفید یا لکة براق سفید مایل به سرخی پدید آید آنرا به کاهن بنماید.

20)  و کاهن آنرا ملاحظه نماید و اگر از پوست گودتر بنماید و موی آن سفید شده پس کاهن به نجاست او حکم دهد. این بلای برص است که از دمل درآمده است.

21)  و اگر کاهن آنرا ببیند و اینک موی سفید در آن نباشد و گودتر از پوست هم نباشد و کم رنگ باشد پس کاهن او را هفت روز نگاه دارد.

22)  و اگر در پوست پهن شده کاهن به نجاست او حکم دهد. این بلا میباشد.

23)  و اگر آن لکة براق در جای خود مانده پهن نشده باشد این گری دمل است. پس کاهن به طهارت وی حکم دهد.

24)  یا گوشتی که در پوست آن داغ آتش باشد و از گوشت زندة آن داغ لکة براق سفید مایل به سرخی یا سفید پدید آید

25)  پس کاهن آنرا ملاحظه نماید. اگر مو در لکة براق سفید گردیده و گودتر از پوست بنماید این برص است که از داغ درآمده است. پس کاهن به نجاست او حکم دهد زیرا بلای برص است.

26)  و اگر کاهن آنرا ملاحظه نماید و اینک در لکة براق موی سفید نباشد و گودتر از پوست نباشد و کم‌رنگ باشد کاهن او را هفت روز نگه دارد.

27)  و در روز هفتم کاهن او را ملاحظه نماید. اگر در پوست پهن شده کاهن به نجاست وی حکم دهد. این بلای برص است.

28)  و اگر لکة براق در جای خود مانده در پوست پهن نشده باشد و کم‌رنگ باشد این آماس داغ است. پس کاهن به طهارت وی حکم دهد. این گری داغ است.

29)  “و چون مرد یا زن بلایی در سر یا در زنخ داشته باشد

30)  کاهن آن بلا را ملاحظه نماید. اگر گودتر از پوست بنماید و موی زرد باریک در آن باشد پس کاهن به نجاست او حکم دهد. این سعًفَه یعنی برص سر یا زنخ است.

31)  و چون کاهن بلای سعفه را ببیند اگر گودتر از پوست ننماید و موی سیاه در آن نباشد پس کاهن آن مبتلای سعفه را هفت روز نگاه دارد.

32)  و در روز هفتم کاهن آن بلا را ملاحظه نماید. اگر سعفه پهن نشده و موی زرد در آن نباشد و سعفه گودتر از پوست ننماید

33)  آنگاه موی خود را بتراشد لیکن سعفه را نتراشد و کاهن آن مبتلای سغفه را باز هفت روز نگاه دارد.

34)  و در روز هفتم کاهن سعفه را ملاحظه نماید. اگر سعفه در پوست پهن نشده و از پوست گودتر ننماید پس کاهن حکم به طهارت وی دهد و او رخت خود را بشوید و طاهر باشد.

35)  لیکن اگر بعد از حکم به طهارتش سعفه در پوست پهن شود

36)  پس کاهن او را ملاحظه نماید. اگر سعفه در پوست پهن شده باشد کاهن موی زرد را نجوید او نجس است.

37)  اما اگر در نظرش سعفه ایستاده باشد و موی سیاه از آن درآمده پس سعفه شفا یافته است. او طاهر است و کاهن حکم به طهارت وی بدهد.

38)  “و چون مرد یا زن در پوست بدن خود لکه‌های براق یعنی لکه‌های براق سفید داشته باشد

39)  کاهن ملاحظه نماید. اگر لکه‌ها در پوست بدن ایشان کم رنگ و سفید باشد این بهق است که از پوست درآمده. او طاهر است.

40)  و کسی که موی سر او ریخته باشد او اقرع است و طاهر میباشد.

41)  و کسی که موی سر او از طرف پیشانی ریخته باشد او اصلع است و طاهر میباشد.

42)  و اگر در سر کل یا پیشانی کل بلای سفید مایل به سرخی باشد آن برص است که از سر کل او یا پیشانی کل او درآمده است.

43)  پس کاهن او را ملاحظه کند. اگر آماس آن بلا در سر کل او با پیشانی کل او سفید مایل به سرخی مانند برص در پوست بدن باشد

44)  او مبروص است و نجس میباشد. کاهن البته حکم به نجاست وی بدهد. بلای وی در سرش است.

45)  و اما مبروص که این بلا را دارد گریبان او چاک شده و موی او گشاده و شاربهای او پوشیده شود و ندا کند نجس نجس.

46)  و همة روزهایی که بلا دارد البته نجس خواهد بود و تنها بماند و مسکن او بیرون لشکرگاه باشد.

47)  “و رختی که بلای برص داشته باشد خواه رخت پشمین خواه رخت پنبه‌ای

48)  خواه در تار و خواه در پود چه از پشم و چه از پنبه و چه از چرم یا از هر چیزی که از چرم ساخته میشود

49)  اگر آن بلا مایل به سبزی یا به سرخی باشد در رخت یا در چرم خواه در تار خواه در پود یا در هر ظرف چرمی این بلای برص است. به کاهن نشان داده شود.

50)  و کاهن آن بلا را ملاحظه نماید و آن چیزی را که بلا دارد هفت روز نگاه دارد.

51)  و آن چیزی را که بلا دارد در روز هفتم ملاحظه کند. اگر آن بلا در رخت پهن شده باشد خواه در تار خواه در پود یا در چرم در هر کاری که چرم برای آن استعمال میشود این برص مفسد است و آن چیز نجس میباشد.

52)  پس آن رخت را بسوزاند چه تار و چه پود خواه در پشم خواه در پنبه یا در هر ظرف چرمی که بلا در آن باشد زیرا برص مفسد است. به آتش سوخته شود.

53)  اما چون کاهن آنرا ملاحظه کند اگر بلا در رخت خواه در تار خواه در پود یا در هر ظرف چرمی پهن نشده باشد

54)  پس کاهن امر فرماید تا آنچه را که بلا دارد بشویند و آنرا هفت روز دیگر نگاه دارد.

55)  و بعد از شستن آن چیز که بلا دارد کاهن ملاحظه نماید. اگر رنگ آن بلا تبدیل نشده هر چند بلا هم پهن نشده باشد این نجس است. آنرا به آتش بسوزان. این خوره است خواه فرسودگی آن در درون باشد یا در بیرون.

56)  و چون کاهن ملاحظه نماید اگر بلا بعد از شستن آن کم رنگ شده باشد پس آنرا از رخت یا از چرم خواه از تار خواه از پود پاره کند.

57)  و اگر باز در آن رخت خواه در تار خواه در پود یا در هر ظرف چرمی ظاهر شود این برآمدن برص است. آنچه را که بلا دارد به آتش بسوزان.

58)  و آن رخت خواه تار و خواه پود یا هر ظرف چرمی را که شسته ای و بلا از آن رفع شده باشد دوباره شسته شود و طاهر خواهد بود.”

59)  این است قانون بلای برص در رخت پشمین یا پنبه ای خواه در تار خواه در پود یا در هر ظرف چرمی برای حکم به طهارت یا نجاست آن.